Never Ending Story

On naprawde się tym nie przejął?? Czyli nie straciłam wcale wjego oczach,rwęcz przeciwnie,dziś pojawił się u mnie właśnie z tego pwodu.. Głupi!1 Skarciłam się w myślach!! Pzrecież to facet idelany jak ktos taki jak on mógł zwrócić uwagę na kogoś takiego jak ty??!!
- Bella wszystko ok??- Ocho. chyab za długo myślałam. - tak,tak jak najbardziej oki..

- Proszę, daj już spokój. Przecież wiem, że nie chciałaś tego, że nie miałaś tego na myśli. Nie przejmuj się ludźmi, proszę - ostatnie słowo wypowiedział prawie szeptem.
- Tak, łatwo powiedzieć - nie umiałam racjonalnie myśleć, kiedy był tak blisko. Nie wiem czy to wyczuł, ale odsunął się ode mnie.
- Fascynujesz mnie - powiedział. Moje ciało przeszył ciepły i przyjemny dreszcz.

Po prostu oszalałam, był tak idealny. Wszystko co mówił wydawało mi się takie normalne, chciałam uwierzyć, że to co się stało nie miało żadnego znaczenia, ale nagle przyszło mi coś do głowy.
-Powiedz mi w końcu czemu tu przyjechałeś? Przecież tyle osób to widziało, i każdy mógł przyjechać, ale nie zrobił tego, a Ty czemu to zrobiłeś?- o taaak to było to, wiedziałam, że zbiłam go z pantałyku .

I wcale się nie pomyliłam,bo Edwrad otworzył usta jkaby chciał coś pwoiedzieć,a potem zamilkł,jednka po chwili sie przemógł:
- Słuchaj zainteresowała mnie ta sytuacja,gdyz odniosłem wrażenie,że miałemz tym coś wspólnego,więc dlatego pojawiałm się dziś u Ciebie licząc na to,że mi to wyjaśnisz. Ale chyba się przeliczyłem!! - Ton jego głosu nagle się zmieił i dąło się w nim wyczuć nute irytacji.
- To nie tak.. Nie to,że nie chcę Ci tego wytłuamczyć,ale..- I nagle urwałam,bo przecież nie mogę mu powiedzieć,że za nim szaleje,bo koleś ucieknie i już NAPEWNO nie wróci.

- Dobra, słuchaj Edward... - mówiłam co mi ślina na język przyniesie - to, że Jessica rozwaliła swój samochód, przez moją niezdarność to moja sprawa. Wystarczy mi to, że już połowa dziewczyn w szkole się do mnie nie odzywa. A to, że wpadłam na twarz do fontanny... No cóż, już taka jestem - niezdarna i chyba w ogóle niedorozwinięta ruchowo...
- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Szłaś w moją stronę, Bello - moje imię w jego ustach brzmiało tak słodko, nie mogłam go odstraszyć i pozwolić mu uciec.
- Chciałam porozmawiać z twoim bratem.

- Z moim bratem ? Którym ? - zapytał ze zdziwieniem, a nawet bym pomyślała, że poczuł się urażony, że nie powiedziałam, że do niego.
- Tak z Twoim, a dokładnie z Emmet'em, ostatnio dużo rozmawiamy, widocznie tego nie zauważyłeś.
Jednak wiedziałam, że zamiast Emmet'a bym wolała właśnie z Edwardem tak dużo rozmawiać, tylko on był taki cichy. Chyba, że nie pokazywał jaki jest na prawdę. Mało rozmawiałam z jego bratem na jego temat, jednak wiem, że Emmet przeczuwał coś.

- Ach tak.. Tak zauważyłem. emmet chyba bardzo Cię polubił. I mam prośbę proszę nie mów tak źle o sobie w mojej obecności. - W jego głosie wyczułam nutkę wspólczucia. On chyba naprawdę mnie lubił? Niee.. Nie wiem już sama.
- No właśnie i wtedy jak już szłam do niego to nie rozglądąłm się za bardzo i wpdałam na grupkę biegających osób i takim oto sposobem znalazłam się w fontannie.. Chyba usatysfakcjonowało cię moje tłumaczenie??

-Owszem, usatysfakcjonowało. -Zamyślił, się jednak na chwile, spojrzał na mnie i się nie pewnie uśmiechnął - Ale jednak wolałbym, żebyśmy również rozmawiali tyle co Ty z moim bratem, a może i nawet więcej.
Boże, on powiedział, że chce się ze mną spotykać. Nie nie. to nie możliwe, musiałam się upewnić.
-Na prawdę chcesz się ze mną spotykać ? Czemu?- Na mojej twarzy zawitał uśmiech.

-Czemu?? Głuptasie to porste! Poporstu Cię lubię ,czy to nie wystarczający powód?? A może mi nie wierzysz?? - I znów ten jego łobuzerski uśmiech zawidał na idelanych ustach. Czy ja kiedyś wyjdę z tego zauroczenia?? Nie to mało pwoiedziane, to raczej fascynacja.
-Myśle,że wystarczający powód. - Uśmeichnęłma się i odtańczyłam w myślach taniec zwycięstwa. Edward Cullen mnie lubi!!

-No to co, masz zamiar się tak włóczyć po tym lesie ?- zapytałam, bo już chłodno się robiło.
-Moim zdaniem byśmy mogli już wrócić, ale nadal nie mamy liści -uśmiechnął się szeroko i zaczął zbierać liście. Stałam i nie wiedziałam czy mu pomóc czy nie, ale w końcu to był przecież nasz wspólny referat na biologię. Uśmiechnęłam się do siebie w myślach i poszłam mu pomóc.

Cała ta sytuacja pcząwszy od chwili,gdy pierwszy raz dziś zobaczyłam jego auto przed moim domem do teraz,gdy wspólnie zbieraliśmy liście,uśmiechając się co jakiś czas do siebie -wydała mi się być tylko sennym złudzeniem. Nie byłam w stanie uwierzyć we wszystko to co się zdarzyło i w jego słowa. Wiedziałam tlyko,że jeśli to sie rozwienie pociągnie za sobą lawinę wdarzeń , na które nie miałam wpływu. Edward pojechał ode mnie około godziny 8,ja wrociłam do siebie na gorą,unikajac przy tym krepujacych pytan Charliego. Dziś w nocy zasnęłam spokojniej,chociaż miałam z tym probelm,bo myślałam cały czas o dzieisjszym dniu. Wreszcie sen wziął nade mną góre,Ciekawe co przyniesie jutro..

Rano obudziłam się wypoczęta i szczęśliwa. Wstałam dużo wcześniej, niż to było konieczne. Zanim wyszłam do szkoły wzięłam długi prysznic, uczesałam starannie włosy i długo wybierałam odpowiedni strój. W końcu wybór padł na obcisłe czarne jeansy i zieloną tunikę.

Zastanawiałam się także nad jakimiś butami z obcasem, ale stwierdziłam, że jednak ubiorę swoje ulubione trampki. Byłam szczupła i miałam długie nogi, więc trampki nie były takie złe, ani żadne niskie buty. Zeszłam na dół by wziąść mój ulubiony batonik kukurydziany i wyszłam przed dom.

Wsiadłam do swojej furgonetki, którą podarował mi ojciec. Odpaliłam silnik, ale on tylko buchnął i zgasł. Wiedziałam, że o kiedyś nastąpi. Pozostał mi trzykilometrowy spacer.

czasu miałam dość, bo wcześnie wstałam. Ruszyłam więc dość szybkim marszem, żeby się rozgrzać. Poranek był mroźny, a z ust buchała mi para.
Przeszłam połowę drogi do szkoły i już marzłam trochę, kiedy nadjechało srebrne auto, a z niego wychyliła się głowa, która wprawiła mnie w osłupienie. Potknęłam się o wystającą płytke chodnikową, ale w ostatniej chwili złapałam równowagę.
- hej - chuchnął Edward w moją stronę. Kłąb pary rozrzedł się tuż przed moją twarzą, pozostawiając po sobie słodką mgiełkę. W głowie mi zawirowało. - czemu idziesz sama?
- Fffffurggggonetkaa.... mi siiię.... zeeepssuuuuła... - wyjąkałam, szczękając zębami.
- Wskakuj, podwiozę Cię do szkoły - powiedziawszy to wyszedł z auta i objął mnie ramieniem. Moją twarz w momencie zalał czerwony rumieniec. Podprowadził mnie do drzwi od strony pasażera i mi je otworzył.
-proszę, siadaj. -powiedział i uśmiechnął sie do mnie łobuzersko.