Never Ending Story

- Alice, ale ja nie mam tu tyle rzeczy, musiałabym pojechać do domu! - Co jak co, ale nie zamierzałam stawić się w "Wampirzym Ministerstwie" spocona i brudna.
- O to się nie martw...
- Dokładnie kotku o to się nie martw - pojawił się mój książę. - Alice tym razem nie ma czasu na znęcanie się nad Bellą z toną ubrań. Chodźmy do mojego pokoju, kupiłem dla ciebie parę rzeczy po drodze.
Alice syknęła. Rozbawiło mnie to. Edward był jeszcze bardziej pociągający, kiedy robił się taki stanowczy. Myślami powędrowałam z powrotem pod prysznic. Oczy musiały mnie zdradzić, bo zauważył. Spojrzał na mnie takim wzorkiem, jaki ja sama musiałam mieć i przeniósł do siebie. Postawił mnie na dywanie i jedną ręką objął moją twarz. Nogi się pode mną ugięły. To był wspaniały widok i cudowne uczucie. Ciemnozłote oczy Edwarda wpatrywały się we mnie z taką intensywnością, jakby prześwietlały całe moje ciało, w najdrobniejszych zakamarkach. Nachylił się i szepnął mi do ucha:
- Kocham cię Bello i niezależenie od wszystkiego to się nigdy nie zmieni.
- Wiem, a ja... - nie dane mi było dokończyć. Widocznie Edward miał coś ważniejszego do powiedzenia.
- I chciałbym, żebyś wiedziała, że nie musisz się bać. We Włoszech będziesz miała mnie i Emmeta - posmutniał. - Po drodze powinniście porozmawiać.
- Skarbie przy tobie niczego sie nie boję. I ja też cię kocham - uśmiechnęłam się. Dla mnie ta sytuacja nie była wcale taka trudna, jaka zdawała się być dla nich. Pewnie dlatego, że nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Stanęłam na palcach, i pocałowałam Edwarda w usta. Zastanawiałam się jak może być równoczesnie taki lodowaty i taki gorący.
- W takim razie, tutaj są przygotowane ciuchy, które kupiłem, szczoteczka do zębów pasta, na wszelki wypadek pudełko tamponów.
- Ed, nie mam miesiączki, wiedziałbyś o tym.
- To prawda, ale niewiadomo ile w Volterze zabawimy. A teraz zstawię cię samą, żebyś się ogarnęła - daje ci tyle czasu, ile potrzebujesz, ale lepiej niech to nie będzie więcej niż jakieś dwanaście minut - uśmiechnął się łobuzersko i zniknął za drzwiami.

I co ja mam zrobić? Pewnie gdyby ktoś mi kiedyś powiedział, ze moje życie będzie tak wyglądać bym go po prostu wyśmiała. To całe tempo mnie dobijało, nie wiedziałam już gdzie mam ręce, gdzie nogi, a co najważniejsze głowę ! Czułam się jak jakieś pięcioletnie dziecko, pamiętam jak zawsze Renee mi mówiła:"Bello, dziś jedziemy tu, a jutro tu, a pojutrze zapisze Cię do szkoły baletowej". Tak samo czułam się teraz, jedziesz do Włoch, nie wychodź z domu i co jeszcze? Chciałam usiąść na kanapie, złapać focha i powiedzieć, że mam wszystkiego po dziurki w nosie i nigdzie się nie ruszam, ale wiem, że to akurat była kwestia życia i cóż teraz mam począć. Wzięłam torbę, przejrzałam ją uważnie, bo chciałam zobaczyć co Edward mi kupił i byłam w siódmym niebie, mój humor się trochę poprawił, gdy zobaczyłam zwykłe jeansy, koszule i bezrękawniki i zwyczajne krótkie spodenki i oczywiście trampki to co najwygodniejsze i najlepsze, jednak coś przykuło moją uwagę, było to czarne i śliskie, wyciągnęłam tą rzecz myślałam, że umrę, była to sukienka, po cholere mi ona?
-Edward ! - krzyknęłam, bo nie wiedziałam gdzie się znajduje, jednak zamiast jego zjawił się kto inny.
-Bello, musisz ją wziąść przykro mi.
-Alice, to Twoja sprawka? Mogłam się domyśleć, po co mi ona? - uniosłam jedną brew by wyrażała bardziej moją ciekawość niż irytacje.
-We Włoszech wiesz, że spotkasz się z pewnymi osobami, oni lubią bogactwo i elegancję, Edward poprosił mnie bym znalazła jakąś zwykłą sukienkę, a wiem, że lubisz czarny więc taką dostałaś. No i jeszcze jedno...- zaczęła mazać swoja nogą podłogę i patrzyła zarazem w nią tak jakby się wstydziła i jakby się bała mojej reakcji, jednak tylko machnęłam ręką, że ma mówić - musisz wziąść jeszcze szpilki, chyba nie ubierzesz tych... tych trampek śmiesznych do eleganckiej sukni?
Zaczęłam się śmiać, nie mogłam się opanować, a w Alice zaczęła buchać złość. Wiedziałam, że w ogóle nie uznaje trampek jako obuwie na jakiekolwiek wyjście, tylko adidasy wyjątkowo.
-Ok, nie martw się i dziękuję za wszystko - podeszłam i przytuliłam ją - sukienka jest piękna i szpilki też, na pewno je ubiorę, kocham Cię.
Alice uśmiechnęła się szeroko i pocałowała mnie w policzek, wiedziałam, że poszło wszystko ok, i że jest zadowolona z siebie.
-No, więc wydaje mi się, że wszystko mam. Możemy zejść na dół.
-Wezmę torbę, mam troszkę więcej siły niż Ty - wiedziała jak mi na koniec dokuczyć i zanim się obejrzałam Alice nie było już w pokoju, a gdy zeszłam na dół widziałam jak się cieszy.
-Edwardzie, jestem gotowa. Możemy jechać.

Nie miałam dużo czasu,więc szybko udałam sie pod prysznic. Gdy już sie odświeżyłam wybrałam sobie coś z ubrań, które kupił mi Edward. Potem spakowąłam się szybko i zeszłam na dół, gdzie czekał już na mnie mój ukochany i Emmet.
- Hej Em! - przywitałam się z nim,bo właściwie nie widzieliśmy sie od dwóch dni.
Emmet obdarzył mnie przyajznym uśmiechem i równiez sie przywitał:
- Cześć mała! Aha wybacz,że Wam przerwałem ostatnio.. Głupio mi z tego powodu.
- Hehe oki. W końcu to była sparwa niecierpiąca zwłoki, czyż nie? - odpowiedziałam tak jakbym nie miała do niego o to żalu, chociaż w głebi duszy trochę mnie to gryzło,że nie mogliśmy skończyć tego cozaczęliśmy pod prysznicem.